Երեկ Գարեգին Վեհափառը պատշաճ համարեց իր ծանրակշիռ խոսքն ասել բոլորիս հուզող հարցերի շուրջ. Մայր Տաճարի վերաբացումից, «Հայ եկեղեցու պատմություն» դպրոցական առարկայից մինչև Արցախի հարց։
Երեկվանից մտածում եմ այն մասին, որ «Հայկական պետականություն» վեհ ու սրբազան գաղափարից «Հայկական» է մնացել միայն մեր մայր եկեղեցին՝ Ամենայն Հայոց 132-րդ Կաթողիկոսի գլխավորությամբ։
Այո՛, որքան էլ մեջբերեք հակառակի մասին վկայող դրույթներ Սահմանադրությունից ու օրենքներից՝ Հայոց Եկեղեցին մեր պետականության անքակտելի մասն է, և որպես այդպիսին՝ նրա սրբազան պարտքը թերևս հայկականության «դետը» լինելն է, երբ կարիքը կա՝ կոչնակ հնչեցնելն է, երբ ուրիշը չի անում՝ չարից չվախենալու օրինակ ծառայելն է, երբ ժամանակը գա՝ ոտքի կանգնելն ու ոտքի հանելն է։
Ռուբեն ՄԵԼԻՔՅԱՆ